Formacja zakonna

Okresy formacji w naszym Zgromadzeniu Zakonnym

1. Postulat
Jest to pierwszy okres formacji dla kandydatów na kapłanów i braci zakonnych. W tym czasie kandydaci odbywają studia filozoficzne. Pierwsze 2 lata studiów seminaryjnych ukierunkowane są na poznawanie aspektów filozofii, która ze względu na swój przedmiot i ważność w formacji przyszłych kapłanów słusznie nazywana jest matką teologii. Pozostając pod opieką formatorów postulanci zapoznają się z miejscami naszej posługi w Polsce. Mogą brać też udział w turnusach powołaniowych, wczasorekolekcjach dla chorych, pielgrzymkach, zlotach młodzieżowych.

2. Nowicjat
Ten okres formacji rozpoczyna się od obrzędu inicjacji czyli formalnego przyjęcia kandydatów do Zgromadzenia (zazwyczaj ma to miejsce w dniu 7 września). Otrzymują wtedy z rąk Dyrektora prowincjalnego egzemplarz “Listów Świętego Alojzego Orione”. Tym samym kandydaci rozpoczynają zgodnie z Kodeksem Prawa Kanonicznego rok nowicjatu. Poprzez modlitwę, wykłady, studia indywidualne, pracę, rozrywkę uczą się przebywania we wspólnocie i starają się pod przewodnictwem Mistrza nowicjatu poznawać życie, ducha i charyzmat Założyciela. Uczestniczą w różnego rodzaju wydarzeniach z życia Zgromadzenia w Polsce i poza jej granicami.

3. Pierwsze śluby zakonne i obłóczyny
Kanoniczny rok nowicjatu kończy się złożeniem Pierwszych Ślubów zakonnych. Na 1 rok składa się ślub czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Śluby te odnawia się co roku, aż do momentu złożenia Ślubów wieczystych. Ze złożeniem Pierwszych ślubów związany jest moment obłóczyn. Jest to publiczne nałożenie po raz pierwszy habitu, który od tej pory stanie się zewnętrznym znakiem przynależności do Boga i oddaniem się Mu na służbę braciom według reguł Zgromadzenia.

4. Klerykat/juniorat
Po złożeniu Pierwszych ślubów i krótkim urlopie kandydaci na kapłanów (od tej pory będziemy nazywać ich alumnami lub klerykami) rozpoczynają studia teologiczne, a kandydaci na braci zakonnych do miejsca swojej posługi wyznaczonego przez Dyrektora Prowincjalnego. Po ukończeniu studiów filozoficznych rozpoczyna się studiowanie przez 4 lata teologii. W trakcie tych studiów poznaje się wszystkie teologiczne aspekty, które późniejszy duszpasterz będzie wykorzystywał w swojej posłudze drugiemu człowiekowi. Podczas tej części studiów trzeba również napisać i obronić pracę magisterską. Oprócz studiowania alumni biorą też czynny udział (w miarę wolnego od nauki czasu) w rozmaitych formach ewangelizacji. Obok wzrastania w sferze intelektualnej alumni zdobywają również takie udoskonalenia duchowe, które pozwalają ma przyjęcie lektoratu (alumn staje się proklamatorem Bożego Słowa) i akolitatu (alumn może jako szafarz nadzwyczajny rozdzielać wiernym Komunię świętą).

5. Tyrocynium (praktyka duszpasterska)
W trakcie trwania studiów alumni kierowani są na praktykę duszpasterską. Wolą Założyciela było, aby młodzi zakonnicy uczyli się służby drugiemu człowiekowi i by praktycznie posługę tę mogli pełnić. Stąd Dyrektor prowincjalny kieruje alumna tam, gdzie są takie potrzeby i gdzie może on nabrać pewnego zmysłu praktycznego posługi. Tak więc praktyka owa może mieć miejsce w którejś z naszych parafii, w domu dla chorych, w schronisku dla bezdomnych, itp.

6. Śluby wieczyste
Podczas studiów alumni składają do Dyrektora generalnego prośbę o możliwość złożenia Ślubów wieczystych. W ten sposób pragną oni poprzez cztery śluby (czystości, ubóstwa, posłuszeństwa i szczególnej wierności papieżowi) oddać się Bogu i Zgromadzeniu na cale życie, aż do śmierci. Od tego momentu już na zawsze stają się duchowymi synami Świętego Alojzego Orione.

7. Święcenia diakonatu
Często nazywany jest pierwszym stopniem kapłaństwa. Jest to sakrament święceń, poprzez które kandydat do kapłaństwa zbliża się jeszcze mocniej do tajemnicy swego powołania i do tajemnicy kapłaństwa. Od momentu przyjęcia diakonatu staje się on zwyczajnym głosicielem Słowa Bożego i szafarzem Eucharystii. Ze względu na ważność Święceń diakonatu udziela biskup. Niekiedy nazywa się diakonat “przedsmakiem” kapłaństwa. Oprócz głoszenia Słowa Bożego i udzielania Eucharystii diakon może również błogosławić małżeństwa, celebrować nabożeństwa, błogosławić, prowadzić pogrzeb z kościoła na cmentarz. Od tego momentu również zobowiązany jest do odmawiania Godzin kanonicznych popularnie zwanych brewiarzem kapłańskim. W ten sposób w imieniu Kościoła modli się za powierzone mu owce i poprzez psalmy może wychwalać Boga za wielki dar, którym On zechciał się z nim podzielić. Od tej pory także liturgicznym strojem diakona staje się stuła spoczywająca na jednym ramieniu i dalmatyka.

8. Święcenia kapłańskie
Zwieńczeniem czasu szeroko pojętej formacji jest moment, w którym diakon staje się kapłanem – drugim Chrystusem na ziemi. Podobnie jak diakonatu, Święceń Kapłańskich udziela biskup. W uroczystej liturgii, w otoczeniu rodziny, znajomych i zebranych wiernych diakon zostaje wyświęcony na kapłana. Od tego dnia w imieniu Chrystusa będzie sprawował codziennie ofiarę Mszy świętej. Stanie się również szafarzem sakramentów, które pozostawił dla nas Chrystus jako dary pomocne w osiągnięciu świętości. Zewnętrznym znakiem jego kapłaństwa stanie się od tej pory stuła zawieszona na dwóch ramionach i ornat kapłański. Kapłaństwo wyciska na duszy wybranego niezatarte znamię przynależności do swego Pana i Mistrza. Dzień ten, od tej pory staje się najważniejszym w życiu kapłana, a obchodzenie jego rocznic w przyszłości zawsze jest wspaniałą okazją do jeszcze głębszego przylgnięcia do Chrystusa.